çok derin bir hüzün var içimde.
sebebi?? bilmiyorum. ne zamandır? bilmiyorum. sanki hep vardı. sanki. hep. sanki bu derin hüznün olmadığı bir zaman yoktu.
acıyor mu? çok. kalbim, gönlüm, ruhum. çok fazla.
çok derin bir hüzün var içimde. ne aşk, ne kayıp, ne kaybediş. hiçbiri değil. hepsi birden. buz gibi olması herşeyin bir anda, sanki bir buz kütlesi üzerinde tek başına ana karadan kopmuş sürüklenir gibi.
canım çok yanıyor. bir şey yüzünden değil. çok şeyin ardarda gelmesi yüzünden. ve aslında güvenmek yüzünden. güvenmek ve yanıldığını çok sert şekilde öğrenmek yüzünden.
şimdi. canım yanıyor, hani denir ya gönlüm acıyor. geçer elbet. sızısı bile geçer. ama iyileşse de herşey, insan her acıda bir kapıyı daha kapatıyor, güven duygusu bir basamak daha azalıyor, güven duyabilme yeteneğini kaybediyor. üzüldüğüm bu aslında. saf çocuk halimizi yitirmek ve bu kayba sadece acıyla sızan birkaç damla gözyaşı ile bakabilmek.
canım çok yanıyor.
